BEN ABDİNİM, SEN RABBİMSİN! (ŞİİR)

BEN ABDİNİM, SEN
RABBİMSİN!

          

Yaradana,
yalvarırım

Ben
abdinim, Sen Rabbimsin…

Sonunda
Sana varırım

Çün
yegâne, Sahibimsin

Ben
kulunum, Sen Rabbimsin…

        

Verdin
nimet fazileti

Ma’rifeti,
meziyeti

Hak
etmişken, eziyeti

Bağışlayan,
Rahimimsin

Ben
abdinim, Sen Rabbimsin…

        

Ne kadar
nankörmüş insan

Bunca
gaflet, bunca nisyan¹

Hayat
boyu, günah isyan

Hep
affeden, Kerimimsin

Ben
kulunum, Sen Rabbimsin…

        

Zikrü
fikrin, cinan² imiş

Senden
ayrı, hicran³ imiş

Can
içinde, Canan imiş

Şah damardan,
Karibimsin⁴

Ben
abdinim, Sen Rabbimsin…

      

Kendimden
Sana kaçarım

Kalbimi
Dosta açarım

Sensiz
aciz ve, naçarım⁵

Her
derdime, tabibimsin

Ben
kulunum, Sen Rabbimsin…

        

Varlık
Senin, gayrı gölge

Her
mahlûkun, ayrı belge

Âlem
dünya, ülke bölge

El-hak
Rabbil, Âleminsin

Ben
abdinim, Sen Rabbimsin…

        

Hayran
olup, beğendiğim

Hükmüne
boyun eğdiğim

Hamd
ettiğim, en sevdiğim

Şükür
gerçek, Habibimsin⁶

Ben
kulunum, Sen Rabbimsin…

        

Kur’an
Cennete çağrıdır

Fasık
hizmete ağırdır

Kulağın
hayra sağırdır

Kâfir
Şeytan, rakibimsin

Eya
Rahman, Sen Rabbimsin…

        

Tüm
işinde, Adil Hekim⁷

Halktan
Hakka, cezbe çekim

Bil
gaflete, düşse her kim

Şeytan
der ki: “Naibimsin…”⁸

Medet Ya
Rabb, Sahibimsin…

          

1-
Nisyan: Unutmak, gaflet.

2-
Cinan: Cennetler,
huzur diyarı.

3-
Hicran: Ayrılık acısı.

4-
Karib: En
yakın. “Biz ona şah
damarından daha yakınız” (Kaf: 16. ayet sonu)

5-
Naçar: Çaresiz,
zavallı.

6-
Habib: Sevgili.

7-
Hekim: Her
işini hikmetle gören Allah (C.C).

8-
Naib: Vekil,
temsilci.